سختی سنجی به روش ویکرز

۰۷ اسفند ۱۴۰۱ | ۲۰:۵۳ کد : ۲۱۴۵۱ آزمایش آزمایشگاه مقاومت مصالح
تعداد بازدید:۳۴۰

سختی سنجی، یک آزمون مکانیکی ارزشمند، واضح و معمول است که در طول ۲۵۰ سال گذشته برای اکثر مواد و به خصوص فلزات مورد استفاده قرار گرفته است. شواهد نشان می دهند سختی سنجی اولیه در سال ۱۷۷۲ شروع شد. در آن زمان لبه دو نمونه فلزی منشوری شکل بر روی هم فشار داده می شدند و هر ماده ای که بر روی دیگری خراش می انداخت سخت تر شناخته می شد. امروزه اصول سختی سنجی بر پایه‌ی اندازه گیری مقاومت جسم در برابر فرورفتگی سنجیده می شود.

اساس این آزمون به صورت اندازه گیری میزان نفوذ جسم نفوذکننده درون نمونه‌ی آزمایش است. در مرحله‌ی بعد نیز نیروی لازم برای این کار افزایش یافته یا مقدار فرو روندگی در برابر نیرویی معین اندازه گیری می شود. به این ترتیب می توان سختی جسم مورد نظر را اندازه گیری کرد. امروزه از روش های مختلف سختی سنجی به منظور اندازه گیری میزان سختی فلزات به ویژه پس از سخت کاری و عملیات حرارتی استفاده می شود

سختی سنجی ویکرز 

در تست سختی ویکرز از یک هرم الماسی با قاعده مربع به عنوان سنبه استفاده می شود. زاویه میان وجوه مقابل این هرم ۱۳۶ درجه است. بار اعمالی نیز معمولا بین ۱۰ تا ۱۵ ثانیه اعمال می‌شود. اثر این روش روی نمونه آزمایش مربعی شکل است.

در دستگاه های آزمایش استاندارد ویکرز، دو تیغه درون چشمی میکروسکوپ تعبیه شده اند. تیغه ها طوری تنظیم می شوند که درست بر لبه های فرورفتگی منطبق شوند. فاصله بین دو تیغه از روی مقیاس متصل به چشمی خوانده می شود. عدد خوانده شده، عدد چشمی نام دارد و همراه هر دستگاه آزمایش جدول هایی برای تبدیل عدد چشمی به عدد سختی ویکرز به ازای نیروهای مختلف وجود دارد. عدد چشمی را می توان با دقت ۰٫۰۰۱ میلی متر خواند.


نظر شما :